Καιάδας

 

"Πόσο σιωπηλά ήρθες
στην ζωή μου ξανά,
με έσυρες απο το Καιάδα μου,
βροντή το γέλιο σου,
στην ησυχία της ψυχής μου,
κοφτερή αστραπή η ματιά σου,
στην συναισθηματική μιζέρια μου,
πόσο ποθώ το άγγιγμα σου.
Στις σκιές του σκοταδιού σε γυρεύω,
να σ' αγγίξω θέλω,
απ' του γυμνού κορμιού σου τη κάψα να καώ,
του φιλιού σου να γευτώ το πάθος,
να ρουφήξω των πεθυμιών σου τη βροχή,
του έρωτα σου σκλάβος, αιώνιος, ας είμαι.
Στο κύλισμα του χρόνου θύμηση αχνή,
παλεύω να σε δω, πίσω από θολά τοπία,
εμπρός μου είσαι ανάμνηση γλυκιά,
στο βάθος τούτου του γκρεμού,
για χρόνια συντροφιά,
της αναμονής μου φορεσιά.
Κοιτώ το Καιάδα από ψηλά,
ανάμνηση πια,
στα βάθη των ματιών μου
ισόβια σκλαβιά ".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2022