~ Χαμένες πατρίδες ~

Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, τη κυρά Σταυρίτσα καθισμένη σε ένα παλιό σκαμνί στη μικρή της αυλή, αγνάντευε τα απέναντι παράλια, τις χαμένες πατρίδες όπως τις έλεγε, με νοσταλγία.

-"Παλικάρι μου Θανάση, να κοίτα. Κει κάτω η Σμύρνη μας, απέναντι το Δεκελί, και πιο πάνω το σπίτι μου τ' Αιβαλί....", και ίσα που πρόλαβα να δω δυό δάκρυα που κύλησαν στα γερασμένα μάγουλα της, όσο και αν προσπάθησε να τα κρύψει.

Μικρασιάτισα η κυρά Σταυρίτσα , ήρθε εδώ στους διωγμούς το' 22, παιδούλα τότε αλλά όλα βαθιά χαραγμένα στη μνήμη της, το καταλάβαινες όταν τα διηγούνταν λες και τα ζούσε κάθε φορά.

Σηκώθηκε με δυσκολία απ' το σκαμνί, πήγε μέσα στο σπίτι, βγαίνοντας μετά από λίγο κρατώντας μια παλιά εικόνα του Χριστού και της Παναγιάς με ένα σπάνιο πια στα χρόνια μας σεβασμό.

-"Τούτη δω κρατούσα σε όλο το ταξίδι, από το Αιβαλί στη Μυτιλήνη. Μου την έδωκε η μάνα μου μαζί με ένα μικρό σάκο που ποτέ δεν είδα τι είχε μέσα γιατί απ' το φόβο μου, τον έχασα ούτε θυμάμαι που", και με παράπονο κοίταξε προς τα απέναντι παράλια.

-"Ξέρεις, η καρδιά και η ψυχή μου μείνανε εκεί, στη χαμένη μας πατρίδα. Αν ήθελε ο Θεός πριν κλείσω τα μάτια μου να αξιωνόμουνα να πήγαινα για μια φορά", και μπήκε ξανά μέσα στο σπίτι.

Δεν πρόλαβε όμως η κυρά Σταυρίτσα. Μετά από λίγο καιρό συγχωρέθηκε και στον τάφο της, κάτω απ' το όνομα της, γράφτηκε όπως η ίδια το είχε ζητήσει, Μικρασιάτισσα!!!!!

~~~

"Φεύγει η μέρα και γω θωρώ,
χαμένες πατρίδες,
στο πέρασμα των χρόνων αυτές
νοσταλγώ,
καρδιάς και νου πεθυμιά,
η λευτεριά, είναι κοντά,
λαχτάρα ο γυρισμός, προγόνων
όνειρα θολά.
Θυμιάματα, οσμές, παρελθόντος
τιμές,
σε γκρεμισμένες απ' Σελτζούκους, εκκλησιές,
με φόβο και τρόμο, κρυφά, σιμά
τους πάνε,
κρυφοχριστιανοί, με πάθος
προσκυνάνε.
Κοντά, μα μακριά, Βυζαντίου οι
πόλεις παιδιά,
βαφτίστηκαν ξανά, μα ποτέ
δε ξεχνάν,
με τρόμο σπαθί κι φωτιά στ'
δαδιά,
κατακτητών ξαναγκασμός, μ' αυτές δε προσκυνάν.
Φεύγει η μέρα και γω θωρώ,
χαμένες πατρίδες,
τοπίο θολό, πίσω απ'
παράθυρο παλιό,
χώματα ηρώων Ελληνικά,
ποτισμένα με αίμα για
τη λευτεριά."

Θανάσης Καλλονιάτης

(Το ποίημα από την ποιητική μου συλλογή "Πρώτα Βήματα")