θαρρώ τα πόδια μου ματώνουν,
σφένδαμα, σταμνάγκαθα, το διάβα μου μποδίζουν,
την ψυχή μου γυμνώνουν.
Τα πίσω μου κοιτώ,
της σιωπής τους οι φωνές καρφώνουν,
της καρδιάς μου τα βάθη πληγώνουν,
ανώφελα θωρώ τον ουρανό,
άφεση, δειλά ζητώ.
Θολά τα μπρος μου, γκρίζα, μολυσμένα,
ξεχασμένα απ' της αγάπης τη βοή,
σκουπίδια στην άκρη πεταμένα,
φθινοπωρινής βροχής πνοή.
Μονάχος, στου μονοπατιού τα μισά,
γυρεύω λυτρωμό,
απ' των δαιμόνων τις κραυγές,
νωθρές σκιές,
γεννήματα του νου, σκοτεινές ορδές".
Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023
