Χαμένες πατρίδες

"Φεύγει η μέρα και γω θωρώ, 

χαμένες πατρίδες,
στο πέρασμα των χρόνων αυτές
νοσταλγώ,
καρδιάς και νου πεθυμιά, η λευτεριά,
είναι κοντά,
λαχτάρα ο γυρισμός, προγόνων
όνειρα θολά.
Θυμιάματα, οσμές, παρελθόντος
τιμές,
σε γκρεμισμένες απ' Σελτζούκους,
εκκλησιές,
με φόβο και τρόμο, κρυφά, σιμά
τους πάνε,
κρυφοχριστιανοί, με πάθος
προσκυνάνε.
Κοντά, μα μακριά, Βυζαντίου οι
πόλεις παιδιά,
βαφτίστηκαν ξανά, μα ποτέ
δε ξεχνάν,
με τρόμο σπαθί κι φωτιά στ'
δαδιά,
κατακτητών ξαναγκασμός, μ' αυτές
δε προσκυνάν.
Φεύγει η μέρα και γω θωρώ,
χαμένες πατρίδες,
τοπίο θολό, πίσω απ'
παράθυρο παλιό,
χώματα ηρώων Ελληνικά,
ποτισμένα με αίμα για
τη λευτεριά." 

Θανάσης Καλλονιάτης

Από την ποιητική μου συλλογή ""Πρώτα βήματα"" των Εκδόσεων ΑΛΦΑ ΠΙ.