Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που νιώθουμε σαν ναυαγοί, κρατώντας μόνο ένα απομεινάρι του χαμένου στο βυθό της θάλασσας πλοίου, απεγνωσμένα ζητώντας ελπίδα διάσωσης.
Και τότε, αυτές τις στιγμές που όλα έχουν σκούρο χρώμα, που νιώθουμε ότι δεν πάει παρακάτω, η ζωή μας φέρνει κοντά μας ανθρώπους που με τον τρόπο τους βοηθάν στο να "σωπάσουν" οι νωθροί ψιθύροι του μυαλού μας , να "κολυμπήσουμε" μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα του, να φτάσουμε στην στεριά μας, και απο εκεί να δούμε, να κατανοήσουμε, ότι ο ήλιος μπορεί να έδυσε, αλλά θα ανατείλει ξανά, φέρνοντας το φως του και στις πιο σκοτεινές σκέψεις μας, δίνοντας μας ελπίδα στην καινούργια μέρα της σύντομης ζωής μας.
Γιατί η ζωή τελικά είναι πολύ σύντομη για την "περπατήσουμε " μόνοι μας.
Θανάσης Καλλονιάτης
23-7-2022
