Αποδημητικό πουλί

"Στο νου μου η εικόνα σου
αντάμα με το ήλιο,
συ πρώτο μου σκίρτημα,
συ πρώτη βροντή,
του πέλαγου μου απάγκιο,
στη άμορφη ζωή μου,
αγάπη πρώτη αληθινή,
του νου μου χαραυγή.
Δεν ξέρω αν είναι όνειρο,
αν είναι φαντασία,
παρθενογέννημα του νου,
ακόλαστη αμαρτία,
μα η καρδιά μου σκίζετε
σε κάθε σου μάτια,
μα, φοβάμαι τη λαβωματιά,
της λήθης θύμηση βαθιά.
Με θωρώ, απορώ,
στο πέρασμα της μέρας,
ψάχνω με απόγνωση
το όμορφο χαμόγελο να βρω,
που ζωή μου έδωσε ξανά,
αποζητώ φιλιά,
αγκαλιά,
από έρωτα μοναδικό,
που δε πρόκανα να ζήσω.
Με καίει η φλόγα του κορμιού σου,
δροσιά ζητώ στ' απαλό σου το φιλί,
στα κύματα του πάθους σου,
θέλω να χαθώ,
της λάβας σου θύμα,
σ' ποθώ.
Μα να,
ξημέρωσε ξανά, αγάπη στη καρδιά,
η λογική έβγαλε φτερά,
αποδημητικό πουλί,
σε ταξίδια μακρινά".

Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2022