σκιές στο μυαλό μου, κράζουν σιωπηλά,
βροντή η φωνή τους,
αυτά που κοιμούνται ξυπνά,
φόβος στη καρδιά,
λήθης πεθυμιά.
Στο κατόπι μου γελούν,
διόλου δε σταματούν,
στη μαυρίλα τους με χώνουν,
βαθιά, τα όνειρα μου σκοτώνουν,
δε πετούν, ματώνουν.
Και σαν τρέχω, δεν ξεφεύγω,
μαζί τους θα χαθώ,
σε σκοτεινό λογισμό,
σε βυθισμένο κόσμο, ξεχασμένο,
απ' ανθρώπους και θεό".
Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2022
