πονούν την καρδιά,
ματώνουν της θύμησης τα στερνά,
ζητούν μπροστά να βγούνε,
αλλοίμονο δεν ακούνε,
τις άφωνες κραυγές μου,
το δρόμο το δικό τους ξανά,
πωρπατούνε για το δικό τους σεβντά,
με μάτια κλειστά κοιτούν,
διόλου δε ρωτούν,
στο νου τους όνειρα πλαστά.
Γέμισαν τα μάτια μου βροχή,
οι σκέψεις μου ομίχλη, παγερή,
λάσπωσε το μονοπάτι μου,
απ' τα δακρυσμένα λόγια,
όσων τον Ιούδα αγαπούν,
ψεύτικα τούτοι γελούν,
πωρπατούν,
σε δρόμο σκοτεινό, ανήλιαγο, μουντό,
τα βλέφαρα γέρνουν στο φως,
αλί, θα μείνω σκυθρωπός,
να αναζητώ αγκαλιά, στοργή,
σε τούτη την άφοβη σιωπηρή βοή".
Θανάσης Καλλονιάτης ~ Κατοχυρωμένο 2022
